Η Vivi Markatos μας ανοίγει την καρδιά της!!!!!!!!

Πως αποφασισατε να ασχοληθειτε με την Τεχνη;;;
- Θαρώ δεν πάει πολύς καιρός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μυο ήταν τα πρώτα μου νηπιακά χρόνια που με θυμάμαι να ζωγραφίζω. Δεν ξέρω αν είχα γεννηθεί για αυτό ή αν σταδιακά με κέρδισε. Μου άρεσε από μικρή να ζωγραφίζω. Έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου. Έπειτα ένα αγόρι , ένα παιδί μου έμαθε πώς να ζωγραφίζω από καρδιάς. Τον έχασα σύντομα και έτσι υποσχέθηκα σε κάποια γενέθλια του Δημοτικού να μην ξανακλάψω τόσο για κάτι που αγαπάω τόσο πολύ , και η ζωγραφική έγινε ο μικρός κουβάς δακρύων μου και κάθε προβλημάτων μου που κάθε φορά που έσταζε ένα δάκρυ αυτός γέμιζε χρώματα και πανέμορφες ιδέες… Στην πορεία ανακάλυψα πως δεν ζωγράφιζα μόνο στο χαρτί… Μου άρεσε να «ζωγραφίζω» χαρακτήρες , σενάρια και μικρούς ήρωες. Ρόλους και καρικατούρες.Και ακόμα ξέρω ότι αυτά είναι σκαρφίσματα και μικρά μουτζουρώματα. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω αυτήν την «μεγάλη ζωγραφιά»… Δεν ξέρω πια είναι όμως ξέρω ότι είναι εκεί έξω, υπάρχει και με περιμένει….Ποτέ μου δεν το ονόμασα Τέχνη ή δεν την αναζήτησα. Μου άνοιξε απλόχερα το χέρι της και έτσι σιγά σιγά με αγκάλιασε μέσα στην θλίψη μου.Σπουδάζω θέατρο στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Πήγαινα για γραφιστική ,μα ευχαριστώ τον Θεό που μου άνοιξε αυτόν τον δρόμο και μου έδειξε που πραγματικά όφειλα να πάω… όσο για την γραφιστική ποτέ δεν την παράτησα. Μου είναι έμφυτο αυτοδίδαχτο… Άλλωστε κατά την διαρκεια των σπουδών μου από το πρώτο μόλις έτος κέρδισα μία υποτροφία σε ένα Ιεκ και έτσι είχα 2 σε ένα πακέτο. Ποτέ δεν τα κυνήγησα. Απλά πίστευα πολύ μέσα μου πως αυτά είναι τα δύο πράγματα που θα με παρηγορούσαν μαζί με το κουβαδάκι που μάζευα τους κήπους των δακρύων μου…. -Λιγα λογια για τη δουλεια σας;;; Και εκεί δεν μπορώ να απαντήσω επακριβώς. Μου έγινε η πρόταση να εικονογραφήσω ένα έργο… Δεν μου πολύ άρεσε γιατί μου θύμιζε μία έντονη περιβαλλοντολογιή καταστροφή της περιοχής μου από μία συγγραφέα. Ξαφνικά ο υπεύθυνος της εκδοτικής μου δίνει σήμα για να ξεκινήσω να εικονογραφώ ένα άλλο έργο της ίδιας συγγραφέως. Ούτε και που είχα μιλήσει μαζί της… Την στέλνω δειλά δειλά τα πρώτα μου σχέδια… Και εγώ η ίδια ήξερα ότι έλειπε αυτό το κάτι ενώ είχα ήδη από πίσω το μπακ-ράουντ. Μετά πήρα φόρα… Και σε 1 με 1μιση εβδομάδα εικονογράφησα! Στο τέλος μάλιστα ήταν απογοητευμένη για το εξώφυλλο και της έκανα , νευριασμένα ένα άλλο με την τσίμπλα στο μάτι , θυμάμαι 7 ώρα το πρωί που σηκώθηκα… 7μισι το νέο εξώφυλλο ήταν έτοιμο και σε λίγες μέρες το έργο εκδόθηκε –διαδικτυακά βέβαια- αλλά ήταν μια καλή αρχή. Ήταν το ντεμπούτο μου και έτσι δεν ήθελα ουδέποτε να μοιρολογήσω ή να κολησιεργώ. Ήθελα να δημιουργήσω. Και αυτό ακριβώς έκανα. Ξέρετε η δημιουργία υπάρχει έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Είμαστε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση του δημιουργού μας άρα κι εμείς μικροί δημιουργοί. Άλλοι με την μουσική, άλλοι με τον χορό , άλλοι με την Τέχνη γενικότερα… Μια όποια μορφή Τέχνης-τεχνικής. Το μπάουχάους ήταν ένα κίνημα που δεν ήθελε να τα διαχωρίσει αυτά τα δύο αλλά να δείξει και να σχολιάσει την διαδραστική τους δημιουργία. Μακάρι να ξαναυπάρξει κάτι τέτοιο στον κόσμο. Όπου όλοι θα είμαστε και θα αισθανόμαστε χρήσιμοι , προσφέροντας ακόμα και αυτό το ελάχιστο, γιατί από αυτό το ελάχιστο κρίνεται η Τέχνη μας. Κρίνεται η Τέχνη του αιώνα..

- Η ευχή σας για τη νέα χρονιά;;;
Η ευχή μου για το νέο έτος είναι δημιουργία , υγεία και ακόμα και αν υπάρχουν δάκρυα -γιατί και αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα- να είναι δάκρυα χαράς , ή όταν τα παρατηρήσουμε από μακρυά να μας βγαίνουν χαμόγελα στο είδωλο των αναμνήσεών τους.
- Η σημασία του μύθου στην καθημερινότητά σας ;;;;
Το συγκεκριμένο έργο μου άρεσε τόσο πολύ. Γιατί με έναν απλό τρόπο θίγει και σχολιάζει ταυτοχρόνως καυτηριάζοντας το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων σε κάθε μορφή του και βαθμίδα του , από την κοινωνική , από την βαθμίδα εκείνη την «κυβερνητική» -της εξουσίας- και δείχνει πως όταν παλεύουν δύο ελέφαντες αυτός που την πληρώνει στο τέλος δεν είναι άλλος από το χορτάρι. Και ενώ όλοι έχουμε ανάγκη αυτά τα βασικά αγαθά εδώ το νερό και το χώμα παλεύουμε να τα κάνουμε λάσπη … Και τα κάνουμε πολλές φορές. Και μας χτυπάει στα μούτρα. Μα ξανασηκωνόμαστε γιατί η βία και ο πόλεμος πιστεύω δεν είναι επίκτητα χαρακτηριστικά αλλά βαθιά ριζωμένα με το αίμα μας. Όπως και σε όλα τα όντα , υπάρχει αυτό το «βίαιο» κομμάτι που δείχνει και ζωτικότητα. Η διαφορά του ανθρώπου εισάγοντας τον «ανθρωπισμό» εξανθρωπίζοντας και καθαγιάζοντας αυτήν την βία , θέλει να την εξωτερικεύσει σε άλλες μορφές αυτοβελτίωσης του είδους , είτε με την παραγόμενη τεχνολογική ανάπτυξη διάφορων επιτευγμάτων είτε επιστημών είτε μέσων και φορέων ανάπτυξης. Ένα απτό παράδειγμα που μου ήρθε μόλις στο μυαλό είναι οι πολεμικές τέχνες που σε μαθαίνουν πώς να αμύνεσαι σε διάφορους κινδύνους που μπορεί να σου παρουσιασθούν, πως βελτιώνουν την σωματική και ψυχική υγεία και πως μέσω της «βίας» μπορείς να ζήσεις χωρίς να την παράγεις «αρνητικά»… Μέσα ακόμα και από ένα έργο όπως αυτό «παιδικό» υπάρχει βία. Υπάρχει η λεκτική , υπάρχει η βία που ασκείται τόσα χρόνια στον λαό που πασχίζει και ακούει τους «κτήτορές του» μα μέσω αυτής της θιγόμενης βίας τελικά οδηγούμαστε στην μη βία ή στην ειρήνη. Δεν ξέρω ίσως η Τέχνη θα έπρεπε να είναι η μόνη οδός όπου –και εδώ βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό αμφιβολιών- να επιτρέπει την παρουσίαση βίας για διδαχή και νουθεσία του ανθρώπινου είδους. Και όχι με τα ζωντανά παραδείγματα των αποτεφρωμένων νεκροταφείων μίας Χιροσίμα ή ενός Ναγκασάκι…


Η ιστορία μέσα απο τα δικά της μάτια:
 Ένα παραμύθι περισσότερο γραμμένο για μεγάλους παρά για μικρούς ,όπου οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο χάσμα της "κυβερνητικής παραζάλης" εναλλάσσονται μάχονται μέχρι που ενώ όλα ανακατεύονται ανάμεσα σε γη και νερό.... Η λύση δεν αργεί να φανεί... Δύο βασιλιάδες ,δύο κόσμοι, ένα ποτάμι , πολύ νερό και πολύ χώμα.... Τι γίνεται στο τέλος της ιστορίας? Μην διστάσετε να ξεφυλλίσετε αυτό το μικρό εγκόπλιο με την έξυπνη εικονογράφηση της ελληνίδας εικονογράφου Βιβής Μαρκάτος σε κείμενο Σοφίας Πολίτου Βερβέρη από τις διαδικτυακές εκδόσεις Σαϊτα
...

Μαρία Σχίζα

Γ. Μπόντη, "Λαμπερά αγκάθια"(εκδ.Πατάκη/ συλλογή Περιστέρια)

Η ιστορία αυτή μιλάει για μια παράδοξη παρέα που με οδηγό τα όνειρα και την ομορφιά τους, ενώθηκε κι έτσι θέλησε ν' αλλάξει το γκρίζο του κόσμου. Με γνώμονα την όρεξη για ζωή και περιπέτεια, δεν έχει σημασία αν γεννηθείς με μαλλιά, πούπουλα ή αγκάθια... Αρκεί να μπορέσεις να βρεις το κουράγιο και να ξεκινήσεις το δρόμο σου, πιστεύοντας στα όνειρά σου και στη δύναμη της φαντασίας!!! Πρόκειται για ένα βιβλίο που κρατά τη φλόγα της αισιοδοξίας ζωντανή στις σελίδες του...!!!!

Μαρία Σχίζα

O Eυλογημένος Κήπος

 Mια φορά κι έναν καιρό σε μία μακρινή πόλη που θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει περισσότερο με χωριό παρά με πόλη , όπου ένας τεράστιος ελαιώνας φαίνεται να επεκτείνεται κατά μήκος της πεδιάδας , μικροί και μεγάλοι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι λαμβάνοντας τους καρπούς και τα αγαθά της εύφορης αυτής κοιλάδας… Όλοι; Δυστυχώς δεν ήταν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν πλούσιοι. Υπήρχαν και κάτοικοι σε αυτήν την περιοχή όπου δεν μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους γιατί δεν είχαν καρπούς ή άλλοι ύστερα από την μεγάλη καταστροφή που είχε υποστεί ο ελαιώνας το προηγούμενο καλοκαίρι από μία τεράστια πυρκαγιά ,χάσανε όλο τους το βιος και έτσι δεν μπορούσαν να ζήσουν τις οικογένειές τους… Ανάμεσα στους πολύ πλούσιους ζούσε και ένας βασιλιάς , ο πιο μεγάλος και δυνατός βασιλιάς των γύρω περιοχών , ενώ γίνονταν τα πράγματα και τα θάματα στον τόπο εκείνος παρέμενε αλώβητος συνεχίζοντας , «θερίζοντας» το χωράφι που του παραδόθηκε χωρίς να του ανήκει. Ήταν ένα τεράστιο χωράφι , που στην αρχή το είχε πάρει πριν πολλά χρόνια από τους προηγούμενους βασιλιάδες με την προϋπόθεση να το διατηρήσει εύφορο και παραγωγικό έτσι ώστε να μπορούν όλοι να απολαμβάνουν τους καρπούς του. Στην αρχή μαζί με όλους τους χωριανούς και συντοπίτες θέριζε το χωράφι , το φρόντιζε και ανάμεσα στις πρώτες σταλαγματιές της πρώτης πρωινής ανάσας των τρυφερών βλαστών έτρεχε και ο ιδρώτας από τον κάματο αυτού του περιβολιού. Ήταν πολύ όμορφο και όλοι ήταν χαρούμενοι. Φροντίζοντας τα υπέροχα δέντρα , ξεκινώντας από τα οπωροκηπευτικά μέχρι την πανέμορφη ελιά ο τόπος έγινε ευλογημένος και πολλοί ξένοι έρχονταν να τον γνωρίσουν γιατί η φήμη του για τον καλό βασιλιά και για αυτό το πανέμορφο χωράφι είχε περάσει τα σύνορα του χωριού του. Όμως μια γκρίζα μέρα , μία πολύ γκρίζα μέρα , όταν στην περιοχή κατέφθασαν μεγάλα εκσκαφικά και εξορυκτικά μεταλλευτικά οχήματα ένα νέφος διχόνοιας άρχισε να καλύπτει το χωριουδάκι αυτό… Ο βασιλιάς δεν ενδιαφερόταν πλέον για το υπέροχο κτήμα των προκατόχων του γιατί οι δυνατοί θόρυβοι των μεγάλων γερανών και βαρέων μηχανημάτων φαίνεται να του μπέρδεψαν το μυαλό και σύντομα κατάφερα εκείνος να το χάσει… Οι κάτοικοι άρχισαν να δυσαρεστούνται αλλά να μην μπορούν να κάνουν κάτι μιας και ο βασιλιάς με τις νέες του δυνάμεις και συμμάχους είχε γίνει άτρωτος στα βλέμματα των πολλών. Εκεί λίγο πιο πάνω από αυτό το χωριό υπήρχε ένα παλιό κάστρο , ήταν από τους παλιούς πολεμιστές και κατακτητές του και είχε μείνει παραμελημένο να θυμίζει ξεθωριασμένες μάχες προηγούμενων εποχών. Ο άρχοντας εκμεταλλεύτηκε την υψομετρική διαφορά από τα άλλα σημεία του τόπου και με τα μεγάλα αυτά αυτοκίνητα μπαίνει στο κάστρο και το ξανακτίζει αυτήν την φορά τόσο γερά και βαριά έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να πάει και να τον δει ή να τον ακούσει. Μα το ίδιο έπαθε και αυτός… Γιατί σε λίγο, κανείς δεν μπορούσε να τον ακούσει ή να τον δει γιατί οι τοίχοι του ήταν τόσο ψηλοί και οι πέτρες του κάστρου τόσο μεγάλες που κάλυπταν κάθε άλλο ήχο στο πέρασμά τους. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε ο βασιλιάς να γίνει ο πιο ξακουστός για το πιο μεγάλο κάστρο, στο μεγάλο αυτό λεκανοπέδιο του ελαιώνα μα και ο πιο μοναχικός μιας και κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του δεν μπορούσε να ακούσει ή να δει κανέναν. Ακόμα και ο ήλιος , ο παλιός του φίλος σταμάτησε να τον επισκέπτεται και η μόνη του συντροφιά ήταν το φεγγάρι. «Φεγγάρι μου για δες με να μου πεις Δεν είμαι ο πιο ωραίος Άρχοντας γίνηκα Τρανός Στον τόπο ο πιο σπουδαίος Όλοι που ξέρω τραγουδούν Όπως κι εγώ μακριά τους Κάποτε τραγουδάγαμε μαζί Μα δεν είμαι κοντά τους Είναι ωραία η μοναξιά Μα κι συντροφιά επίσης Ρίξε στην στάχτη του δειλινού Το φως να αντηχήσεις Και λάμψε όσο μπορείς πιο δυνατά Γιατί εγώ σταμάτησα να λάμπω Ίσως κάποιοι να το δουν Και ίσως να προλάβω» Και με αυτά τα λόγια ο βασιλιάς αποκοιμήθηκε επάνω στον πέτρινο θρόνο που είχε χτίσει με τα μεταλλευτικά οχήματα που θέριζαν τους καρπούς της γύρω περιοχής. Και αντί να ξημερώσει ,έντονη νύχτα φάνηκε να επικρατεί σε αυτό το χωριό. Η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου. Όλοι ήταν τόσο δυστυχισμένοι γιατί φάνηκε ο ήλιος να τους ξέχασε κρατώντας μούτρα του βασιλιά τους. Τα πρωινά τους τραγούδια δεν τον έφθαναν και σύντομα ξεχάσανε να τα προφέρουν. Το φεγγάρι ήταν η μόνη τους συντροφιά. Το άλλοτε φωτεινό χωράφι του ήλιου γίνηκε το χωράφι του φεγγαριού .Και το μόνο φως που έλαμπε σαν ήλιος στο χωράφι ήταν εκείνο.Και…Γεμίσει ζιζάνια τόσα που είχαν καταπνίξει τον καρπό του. Και γίνηκαν τόσα που κάλυψαν τον Τόπο. Και γίνηκαν τόσα που έφθασαν μέχρι το κάστρο του βασιλιά και κόντευαν να τον πνίξουν με τα μακριά τους κλωνάρια. Τότε ήταν που ένα μικρό κλάμα ξύπνησε τον λήθαργο του μακρινού αυτού κήπου.Μέσα από αυτό το χωράφι ξεπροβάλει ένα μικρό μωρό στα σπάργανα και την αγκαλιά μίας καλής κυριούλας. Το φεγγάρι έλαμπε πολύ δυνατά και σύντομα φώτισε το προσωπάκι του. Στην συνέχεια ακούστηκαν και άλλα κλάματα. Δεν γνωρίζω το πότε μα γίνηκαν και άλλα. Πολλά. Τότε κάποιος είδε πως το φως του φεγγαριού ήταν πολύ πιο φωτεινό από συνήθως. Τότε κάποιος είπε πως η ελπίδα δεν χάθηκε. Τότε κάποιος φώναξε «ο βασιλιάς μας κινδυνεύει». Τότε κάποιος είπε απλώς την λέξη αγάπη. Τα μικρά μα τρυφερά κλάματα που γεννήθηκαν από έναν μικρό βλαστό που κατάφερε να επιβιώσει στο ατημέλητο χωράφι γλύκαναν το φεγγάρι. Εκείνο άρχισε να χαμογελά και να γνέφει στους κατοίκους. Σύντομα άρχισε να αποσύρεται και να δίνει την σειρά τους στις φωτεινές ακτίνες του ήλιου. Με την ζέστη των πρώτων αυτών θερμών αχτίδων τα σάβανα μπόρεσαν να βγουν από το απαλό δερματάκι των τρυφερών αυτών βλαστών και τώρα την θέση των δυνατών κλαμάτων αντικατέστησαν τα ζωηρά γέλια και οι φωνές των πρώτων άρθρων που άρχισαν να προφέρουν. Τα ζιζάνια με έναν περίεργο τρόπο άρχισαν να ξεραίνονται από τον υπέρλαμπρο ήλιο που φαινόταν να αγκαλιάζει τον τόπο… Τα χρόνια πέρασαν και το χωράφι πολλές φορές καλυπτόταν από ήλιο και άλλες από φεγγάρι. Ο κήπος δεν μπόρεσε να καθαριστεί , μα κάθε φορά οι βλαστοί έσκαγαν από τα σκληρά και σπαρακτικά ζιζάνια. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε ο βασιλιάς… Κάποτε λένε πως δημιουργήθηκε και ένας θρύλος. Λένε ότι σε εκείνο το χωριό , η όψιμη παρουσία του κάποτε καλού βασιλιά στοίχειωσε και μια φορά τον χρόνο κατέβαινε από τα τοίχοι του κάστρου που σύντομα πέσανε , και άρχιζε να βογκά και να σπαράσσει. Κάποιοι επίσης θεώρησαν ότι αυτοί οι ήχοι πως ήταν τα κλάματα ή τα τραγούδια που προσπαθούσε εκείνος να πει στους συγχωριανούς του , μα το κεφάλι του ήταν μπερδεμένο και το σκοτάδι του έκανε την λαλιά αλλιώτικη , τέτοια ώστε να μην την καταλαβαίνουν οι άλλοι… Μα αυτό το στοιχειό παραμένει άκακο , γιατί μέσα του , βασιλεύει μία παιδική καρδιά , ίσως η πιο μεγάλη του τόπου και που την φέρουν όλοι οι κάτοικοι του. Ίσως στο τέλος με την λάμψη και το σκίρτημά της κατάφεραν οι ανθοί να καρποφορήσουν και να ταΐσουν τους κατοίκους του. Όταν μια μέρα μπορέσουν να ξανακούσουν και να προφέρουν εκείνα τα τραγούδια , ίσως , ο θρύλος λέει να ξαναδούν τον βασιλιά , με την καλή μα μοναχική καρδιά και ίσως να την ευφράνουν αγκαλιάζοντάς την και πάλι. Γιατί ακόμα και σε μια μοναχική καρδιά , σε έναν ευλογημένο κήπο υπάρχει πάντοτε ένας μικρός βλαστός που λέγεται «Αγάπη»...

Βιβή Μαρκάτου

Η δύναμη της αγάπης...!!!

Γεννιόμαστε με τη δυνατότητα να δίνουμε αγάπη! Είναι ωραίο να μπορούμε να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε κάθε εύκολη ή δύσκολη στιγμή, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο και κρατώντας γερά το χέρι του διπλανού μας, απλά και χωρίς πολλές λέξεις.
Γιατί ο κόσμος θα γίνει καλύτερος τη στιγμή που δε θα μας νοιάζει τι κωδικό ασφαλείας έχει στο router ο γείτονας, αλλά θα καταλάβουμε στην πράξη, ότι αλληλεγγύη είναι να σεβόμαστε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άλλωστε, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο από έρευνες, ότι δίνοντας για πέντε λεπτά αγάπη σ' έναν άνθρωπο, ο οργανισμός του λειτουργεί αρμονικά για πέντε ολόκληρες ώρες!!!
Η αγάπη δηλαδή είναι ο τρόπος για να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία και να προχωράμε με πιο σταθερά βήματα!!!!!!!!

Μαρία Σχίζα

3 Δεκέμβρη…………..

Έχει καθιερωθεί να λέγεται και να ‘γιορτάζεται’ η παγκόσμια ημέρα της αναπηρίας.

Πιστεύω πως είναι μια ημέρα διαμαρτυρίας, όλοι όσοι (σαν εμένα)αντιμετωπίζουν μια

αναπηρία πρέπει να φωνάξουν πιο πολύ για το παρόν και το μέλλον μας !

«Δεν θέλω να πιστεύω στην απαισιοδοξία ,παρόλο που κάποιοι δεν με αφήνουν να δω το

αντίθετο……….»

Είναι πολύ άσχημο όμως, να έχουμε φτάσει λίγο πριν το τέλος του 2013 , που υπάρχει

εξέλιξη σε όλα , ‘ να μην υπάρχει μια ράμπα ελεύθερη’, και ‘ανόητοι’ άνθρωποι, οδηγοί

να κλείνουν τον δρόμο, θεωρώντας ή κάνοντας πως εμείς οι κινητικά ανάπηροι δεν

υπάρχουμε!

Ίσως να δικαιολογώ κάποιους που δεν έχουν παιδεία λόγο κάποιων συνθηκών (πιστεύω

όμως , πως το α και το ω ενός ανθρώπου είναι η παιδεία και ο πολιτισμός) .

Όλοι όμως οι άνθρωποι γεννιούνται με συνείδηση , άρα όλοι αυτοί που παρκάρουν στα

αναπηρικά παρκιν που κλείνουν τις εισόδους γνωρίζοντας ότι από εκεί περνούν άτομα με

κινητική αναπηρία (και όχι μόνο),είναι αδικαιολόγητοι και ένας είναι ο χαρακτηρισμός που

τους ανήκει , Α Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Τ Ο Ι .

Το ξέρω κάποιοι θα πουν , δεν υπάρχουν λεφτά (πιστέψτε με εμείς τα άτομα με αναπηρία

το ξέρουμε πολύ καλά) , ξέρετε όμως πρώτα από όλα χρειάζεται συνείδηση , μυαλό και

θέληση , χαρακτηριστικά που δεν διαθέτουν κάποιοι . Δυστυχώς για μας τόσα χρόνια που

φωνάζουμε κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ………

Όταν μπει η αναπηρία στην ζωή σου , υπάρχουν δυο πλευρές , η πλευρά των νικητών και η

πλευρά των ηττημένων, θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στους νικητές γιατί αν και η ζωή μου

άλλαξε , (τα τελευταία χρόνια) δεν με πήρε από κάτω γιατί εγώ δεν άφησα να με πάρει

από κάτω( φυσικά ήμουν τυχερή διότι η οικογένεια μου είναι δίπλα μου)!

Η καθημερινότητα για εμάς τους ανάπηρους είναι ένας συνεχείς αγώνας , το πριν και το

μετά είναι κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις , απλά συνειδητοποιείς

ότι πριν τα μικρά καθημερινά πράγματα που έκανες πολύ εύκολα , τώρα κοπιάζεις να τα

κάνεις .

Γνωρίζω όμως και ανθρώπους που έχουν απογοητεύει και τα βλέπουν όλα άσχημα επειδή

είναι πλέον ανάπηροι , εγώ θα τους πω από την εμπειρία μου ,το εξής : «Ε , και , αν είσαι

ανάπηρος, νομίζεις ότι είσαι διαφορετικός από τους άλλους ; Δεν είναι όμως έτσι , όλα

μπορείς να τα κάνεις αρκεί να έχεις θέληση , η δύναμη είναι μέσα μας , και στο χέρι μας

είναι , να βρούμε τον τρόπο να την διαχειριστούμε σωστά .

Να αλλάξεις το μαύρο που ζεις και να βάλεις λίγο χρώμα στη ζωή σου , πάντα να

χαμογελάς γιατί το χαμόγελο δίνει ζωή , και η ζωή είναι ωραία , όπως κι αν είσαι !


Όλοι μας πρέπει να χαιρόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες για την κάθε στιγμή της

ημέρας γιατί όλοι είμαστε( όπως είμαστε) εδώ σε αυτή την ζωή για κάποιο λόγο ,εξάλλου η

ζωή μας χαρίστηκε ! Να θυμάστε πως η υπομονή είναι αρετή .»

Θα κλείσω χρησιμοποιώντας την φράση του Σοφοκλή : «Το δε ζητούμενον αλωτόν» ,

δηλαδή αυτό που αναζητάμε μπορούμε να το κατακτήσουμε………………

Φωτεινή Μπαδούρου

" Όλα είναι στο μυαλό..."!!!

Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα τρόπου σκέψης. Από το με πόση ζάχαρη πίνεις τον καφέ σου, το πως ντύνεσαι και πως φτιάχνεις τα μαλλιά σου, μέχρι το πως αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, όσο σοβαρή κι αν είναι...
Δηλαδή, καλό είναι να βλέπεις σε όλα τα πράγματα τη θετική πλευρά, να βρίσκεις πάντα εκείνη τη μικρή χαραμάδα απ' όπου περνάει φως και πλημμυρίζει τη ζωή σου και να ξέρεις ότι διαρκώς αρκεί ένα τραγούδι για να φύγει το σκοτάδι...!!!

Μαρία Σχίζα

Αλήθεια ποιόν θεωρείτε Σπουδαίο ;

 Κατά ανάγκη σπουδαίος δεν θεωρείται ένας που είναι «επώνυμος»(χωρίς να μην συμβαίνει και  το αντίθετο )  , σπουδαίος  μπορεί να είναι και ο διπλανός μας..... Αλήθεια έχουμε κοιτάξει δίπλα  μας; Έχουμε ενδιαφερθεί για τον διπλανό μας ; Μήπως απλά θεωρούμε τον διπλανό μας δεδομένο! Σπουδαίος είναι ο άνθρωπος που αγωνίζεται για  αξίες ,  με αξιοπρέπεια  για την ζωή του (όπως  αυτή κι αν είναι) , σπουδαίος , είναι ένας άνθρωπος που έχει σπουδαία ιδανικά , τον χαρακτηρίζει η συνέπεια , η ανθρωπιά και το ενδιαφέρον για τον διπλανό του! Στην εποχή  που ζούμε έχουμε  ανάγκη από ανθρωπιά! Είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο...
                                                                              Φωτεινή Μπαδούρου